„X-Men & Moon Girl #1” (2022) – Recenzja
X-Men & Moon Girl #1 (2022)
Fly me to the Moon End
Wreszcie koniec. Te historie, w których Moon Girl łączy siły z innymi bohaterami miały potencjał, ale… no właśnie, wyszło jak zawsze. I taki też jest ostatni zeszyt – X-Men & Moon Girl #1, który zapomina się tak samo, jak się go czyta – szybko i bezboleśnie.
TO THE MOON AND BEYOND! The High Evolutionary is a dino-napper! With Captain Marvel’s help, Lunella tracks him all the way to the Moon itself to get him back, and stop the High Evolutionary from setting an army of dino-clones loose on Earth. But even when they’re reunited, something’s wrong – her connection with DD has been broken. Now Moon Girl must team up with Wolverine and chase the High Evolutionary to Counter-Earth in search of answers…or risk losing her best friend for good.
Co moim zdaniem w tym wszystkim szwankuje? Podstawą jest wykonanie. A właściwie już sam pomysł, by zestawić ze sobą postacie, które do siebie nie pasują. I okej, mogłoby być dobrze, gdyż mogło między nimi iskrzyć, mogło się coś dziać, a w zasadzie nie dzieje nic. Ponieważ różnic twórcy nie eksponują, jak powinni. W ogole, wszystko to wydaje się robione według jednego wzorca, a sama akcja nie wystarczy by zrekompensować niedostatki.
Lepiej by to wyszło, gdyby tak Moon Girl zestawić z postaciami do niej pasującymi, może taką Gabby albo Squirrel Girl, wrzucić to do komediowego wora i pobawić się tym wszystkim. Na pewno wyszłoby to lepiej. Nie byłoby problemów ani z różnorodnością, której historia by nie wymagała, ani z brakiem wyważenia. Jest jednak jak jest, czyta się to nieźle, akcja nie nuży, rysunki też są niezłe, ale to właściwie tyle.
I tak, ten komiks mógł być lepszy, ale mógł być też gorszy. Jeśli lubicie występujące tu postacie, sięgnąć możecie, ot dla przekonania się. Bo nie jest źle, ale i nie jest też dobrze, a na to chyba wszyscy mieli nadzieję. Ja na pewno.
Autor: WKP
