„The Spectacular Spider-Man: Tombstone!” – Recenzja
The Spectacular Spider-Man: Tombstone!
TAK SIĘ POWINNO ROBIĆ SPIDER-MANA
Mucha Comics kontynuuje wydawanie cyklu Spider-Man. I już samo to jest fajne, ale fajne jest też to, że uzupełnia luki wydawnicze. Bo ten tom dzieje się od razu po Śmierci Jean DeWolf (którego druga część działa się zaraz po Ostatnich Łowach Kravena i pierwszej fabule z tomu Amazing Spider-Man. Epic Collection: Venom), a wkrótce po Tombstone’ie! mamy chociażby dalsze zeszyty Spectaculara wydane w Amazing Spider-Man. Epic Collection: Kosmiczne przygody i tak aż do tomu Spectacular Spider-Man DeMatteisa dziejącego się tuż przed epiciem Rzeź maksymalna. Tak w skrócie i uproszczeniu. Oczywiście na tym nie koniec, bo tom ten przy okazji dopełnia także wydarzeń z klasycznej Sagi klonów. Ale abstrahując od tego wszystkiego, bo Tombstone! to po prostu kawał znakomitego, klasycznego komiksu, który nawet jeśli się zestarzał, to z jaką godnością i wdzięcznością. Ale co się dziwić, skoro za scenariusz odpowiadał sam Gerry Conway, jeden z najlepszych pisarzy, którzy zajmowali się Pająkiem (dla mnie w trójce najlepszych jego scenarzystów), a rysunki zrobił Sal Buscema, który może u szczytu możliwości nie był, ale nadal wypada znakomicie.
SPECTACULAR SPIDER-MAN. TOMBSTONE! to mroczna i pełna akcji opowieść, w której Peter Parker musi zmierzyć się z jednym ze swoich najniebezpieczniejszych przeciwników — Tombstone’em. Peter nie podejrzewa jednak, że gangstera albinosa i Robbiego Robertsona, szanowanego redaktora gazety „Daily Bugle”, łączy podły sekret z zamierzchłych czasów! Na domiar złego Człowiek Pająk spotyka na swojej drodze echo traumatycznej przeszłości — Gwen Stacy. Tom przedstawia także wydarzenia, będące częścią crossoveru Inferno, podczas których Nowy Jork został opanowany przez nadprzyrodzone siły, a bohaterowie Marvela musieli stawić czoła demonicznej inwazji. Scenariusz tej historii napisał Gerry Conway, który zasłynął z wieloletniej pracy nad Spider-Manem, a także wprowadził wiele kultowych postaci do świata Marvela. Warstwę wizualną opracowali wybitni artyści Sal Buscema oraz Mark Bagley. Buscema, dzięki swojemu dynamicznemu stylowi i wyrazistej kresce, doskonale oddaje dramatyzm i energię starć Spider-Mana, natomiast Bagley, którego charakterystyczny styl wpisał się na stałe w historię komiksów o Spider-Manie, dodaje scenom emocji i ekspresji. Album zawiera materiały opublikowane w zeszytach serii Spectacular Spider-Man #137–150 oraz materiał z zeszytu Spectacular Spider-Man Annual #8.
Tombstone zaczyna działać i robi zamieszanie, z którym Spider-Man może sobie nie poradzić. Kim jednak jest i jakie tajemnice skrywa? Bo skrywa, co widać, gdy jego drogi przecinają się z drogami Joe’ego Robertsona, z którym najwyraźniej łączy go jakaś wspólna przeszłość, mogąca zaważyć na teraźniejszości reportera…
A na tym nie koniec, bo na scenie pojawia się Tarantula (a i Kapitan Ameryka przy okazji), wraca Bumerang, Punisher dorzuca swoje trzy grosze, a i jeszcze znów pojawia się Gwen Stacy! Do tego Hobgoblin zaczyna szaleć, a w tle dzieją się wielkie wydarzenia!
Gerry Conway to jeden z tych scenarzystów, których komiksy mogę czytać w ciemno. To on, kiedy pisał Amazing Spider-Mana, odważył się na uśmiercenie Gwen, czym zrewolucjonizował opowieści obrazkowe w ogóle, łamiąc niepisaną zasadę, że bliscy bohaterów zginąć nie mogą. To on też zrobił pierwszą Sagę klonów, którą pożegnał się z pisaniem Amazing Spider-Mana, a także wymyślił m.in. Punishera czy pierwszą Ms. Marvel. Tombstone’a zresztą też (dla DC zaś wykreował takie postacie, jak Firestorm, Power Girl, Jason Todd czy Killer Croc). Tombstone!, który dla Conwaya stanowił swoisty powrót po latach do pisania przygód Pająka (i trwał aż do momentu, kiedy serię przejął DeMatteis), nie jest dziełem tak rewolucyjnym, ani rewelacyjnym, jak Noc, kiedy zginęła Gwen Stacy czy Clone Saga, ale nadal znakomitym. I wariuj poznania, zarówno ze względu na jego wagę, jak i po prostu bardzo dobrą jakość.
Chociaż Tombstone (całkiem fajnie skrojona, dość bezwzględna, przynajmniej jak na tamte czasy postać) przewija się przez cały album, poza nim mamy tu sporo innych wątków. Jest wspomniany powrót Gwen, działający całkiem emocjonalnie, jest starcie z Hobgoblinem, jest też sporo wątków obyczajowych i prywatnych (praca MJ czy zagrożenie jakie dla niej się pojawia, ale też i reakcje otoczenia na to, co się dzieje, bo owo otoczenie wydarzeniami jest dotknięte – szczególnie członkowie Bugle’a), a nawet rzecz zahacza o coś więcej – dominuje tu głównie superbohaterszczyzna z solidną dawką sensacji, ale jest też miejsce na nuty rodem z horroru, dramat obyczajowy czy science-fiction czystej wody, gdy seria w Annualu wchodzi na grunt eventu Evolutionary War (a wchodzi też i na grunt innego wydarzenia – Inferno). W skrócie: jest akcja, jest dramat, są emocje i zaskoczenia. Jest sporo wnikania w bohaterów i przede wszystkim dużo powagi, bo Conway z humorem nie szarżuje – i dobrze, bo, jak pokazał np. run Spencera, nadmiar humoru nie wychodzi serii na dobre, za to problemy bohatera i wszelkiej maści przeżycia są jak najbardziej na miejscu. Dużą wagę przykłada się tu do wątku szaleństwa, co najmocniej podkreślone jest w przypadku scen z Harrym, acz i Robertson miota się, ma coraz gorzej psychicznie i momentami popada w swoisty obłęd. No i jest też trochę miłości, trochę romansu, ale dobrze uchwyconego choć typowo dla Pająka, jak z opery mydlanej, jednak w wykonaniu takim, jak to, potrafią udzielić się czytelnikowi. Wiadomo, jest to przegadane, wiadomo, w pewne naiwne tony rzecz też uderza, ale nie ma to znaczenia, taki urok klasyki, a ta, jak na klasykę jest wyjątkowo dojrzała.
No i jeszcze jak wygląda. co prawda zmieniłbym kolorystę, ale Sal Buscema, choć operujący dość prostym, kreskówkowym i jednocześnie ascetycznym stylem, jest dla mnie jednym z najlepszych rysowników, jakich Spider-Man kiedykolwiek posiadał. Wyrazisty styl, fajna, nieco brudna kreska (wtedy jeszcze taką operował), dynamika, ekspresyjna mimika… No mnie to kupuje, a jak dorzuca czerni i idzie w mroczniejsze klimaty pod koniec, kiedy opowieść koncertuje się na Carrionie, to już w ogóle moja bajka. Partnerujący mu Bagley (to były jego początki, właściwie w Pająku zadebiutował miesiąc wcześniej rysując Annual Amazing Spider-Mana też powiązany z Evolutionary War) nie robi takiego wrażenia, ale też wypada dobrze. A całość jest po prostu autentycznie świetna. Tak samo, jak polskie wydanie, a i zostaje nadzieja, że na tym nie koniec, bo tom kończy się słowami ciąg dalszy nastąpi i mi się ten ciąg dalszy autentycznie marzy mi się, bo wypełniłby lukę między tym tomem, a runem DeMatteisa. Pożyjemy, zobaczymy. Na razie jednak jestem zadowolony i to bardzo.
Autor: WKP
Egzemplarz recenzencki otrzymaliśmy dzięki uprzejmości wydawnictwa Mucha Comics. Jeśli recenzja przekonała Was do zakupu – serię/tom możecie nabyć tutaj.
