„Venom: Black, White & Blood” #1 (2025) – Recenzja
Venom: Black, White & Blood #1 (2025)
Czarno-czerwony jad
Marvel jak widać nie znudził się historiami spod szyldu czerni, bieli i krwi i tym razem rzucił nam historie o Venomie. I co? I ten pierwszy zeszyt jest całkiem do rzeczy, ale i on nie jest wolny od minusów. A dalsze numery pod względem doboru autorów zapowiadają się o wiele, wiele gorzej. Oto Venom: Black, White & Blood #1 (2025).
WE ARE VENOM! A collection of VENOM stories from across the history of the symbiote begins here, all rendered in Venom’s own black and white (and red)! David Michelinie and Jonas Scharf take us to the jungle, as Venom stalks a vicious paramilitary science outfit bent on weaponizing BROCK’s symbiote! In the aftermath of MAXIMUM CARNAGE, J.M. DeMatteis and Dave Wachter pit Eddie Brock against a family matter – and a dark truth – in „FATHERS & SONS”! Ryan North and Creees Lee put the LETHAL in lethal protector as VENOM helps a kid…get REVENGE!
David Michelinie i J.M. DeMatteis. I tyle. Dla nich warto i tylko dla nich, chociaż też nie do końca. DeMatteis robi tu robotę i chociaż jego historyjka nie ma miejsca się rozwinąć, psychologiczne wnikanie w postaci urzeka i ma w sobie coś. Michelinie ma fajny koncept w klimatach survival horroru, przypominający nieco Predatora, ale raz, że już kiedyś zrobił coś takiego dużo lepiej, dwa, że nie ma tu miejsca, by ta historia mogła się fajnie rozwinąć.
I na ten brak miejsca cierpi całość. Każda historia wygląda, jak wycinek jakiejś dłuższej opowieści, brakuje im spełnienia, chociaż DeMatteis niedoskonałej wykorzystał swoją szansę. Większość czyta się, jak niedokończone opowieści, wprawki, ładnie rysowane, ale potraktowane po macoszemu. Przeczytać można, ale raczej jeśli jesteście fanatykami serii i chcecie dopełnić sobie opowieści o symbioncie. Jeśli nie, darujcie. To ten sam poziom, co wydany niedawno po polsku tom tej serii o czarnym kostiumie, a tam, jak pewnie już wiecie, nie za wiele było dobrego.
Autor: WKP
