„Radioactive Spider-Man” #1 (2025) – Recenzja

Radioactive Spider-Man #1 (2025)
Trujący pająk

Joe Kelly, ten gość, który przejął Pająka po Wellsie, by pokazać, że wcale nie ma pomysłu na nic lepszego, niż jego beznadziejny poprzednik, bierze się za pisanie pajęczego tie-ina do Age of Revelation. Po co? A no po nic, on chyba sam też nie ma pomysłu, jak to ma pasować do tej opowieści, więc i do niczego się nie klei. Ale gwóźdź do trumny do samo wykonanie tego wszystkiego. Oto Radioactive Spider-Man #1.

UNFRIENDLY AND UNSTABLE! X YEARS LATER, the X-Virus decimated New York – but Spider-Man won’t stop fighting. In a desperate gamble, Peter Parker doses himself with lethal radiation to hold the infection at bay. Survival comes at a cost. While this may not kill Peter Parker, it sure messes him up. This is the most dangerous, mutated Spider-Man ever – and he’s not alone.

Historia z tego zeszytu nie ma większego sensu. To raz. Takie tam sobie pójście w niby horror w klimatach Spidera, ale my już tych horrorowych prób trochę mieliśmy i wiele z nich było dużo lepsze, od tego. Bo co, jak co, ale ani tu grozy, ani klimatu – to wszystko partolą przesadnie kolorowe, zbyt cartoonowe i nijakie ilustracje – a to, co pajęcze, to po prostu powielanie schematów. Można co prawda mieć cień nadziei, że scenarzysta przełamie tę sztampę pójściem w coś nieco innego, ale nie liczyłbym za bardzo na to.

Całość to zaś pisanina bez wyczucia, jakby na kolanie. To, co ma nas zaskoczyć, nie zaskakuje, bo jest podane koszmarnie nijako i nie robi grama wrażenia. Płaskie to to, anemiczne, bez emocji podane, jest po prostu jak sflaczały balonik, który miał być ładny, ale smętnie leży w śmieciach. Szkoda. Może dalej się rozkręci, ale ja nie mam najmniejszej ochoty sprawdzać, co będzie dalej.

Autor: WKP