„Invincible Iron Man #1” (2022) – Recenzja
Invincible Iron Man #1 (2022)
Znów na dnie
Iron Man nie ma się najlepiej w ostatnich latach. Mocno przeciętny run Dana Slotta, który niedawno mogliście czytać na polskim rynku, plus nie za dobre historie wydawane po nim, nie wyszły serii na dobre. Teraz cykl trafił w ręce Gerry’ego Duggana, któremu chyba jeszcze żadna poważna pozycja nie wyszła naprawdę dobrze i… No i wyjątku nie ma. Przeciętniak to, jakich wiele, niby taki nowy start, niby dla nowych odbiorców, ale w ostatecznym rozrachunku okazuje się, że dla nikogo on nie jest. Oto Invincible Iron Man #1 (2022).
Tony Stark, the genius-billionaire-playboy-philanthropist, has lost it all: his wealth…his fame…his friends. But Stark doesn’t realize he still has so much more to lose, especially when the assassins start to come for him! It’s the beginning of the end, as the Golden Avenger must fight for his life and find out what it really means to hit rock bottom. Join Gerry Duggan (X-Men) and Juan Frigeri (Avengers) as they take Iron Man to the darkest corners of the Marvel Universe yet!
Tony Stark to taki bohater, którego gnębienie wychodzi opowieściom na dobre. Alkoholizm, upadek, podźwiganie się z dna, ciągłe błędy, ciągłe zawody, rozczarowania… No ale było to już tyle razy było, że wrażenia dawno nie robi. Chyba ostatni raz tak naprawdę wyszło to w Pięciu koszmarach. A że pisali to lepsi twórcy, to nowy run od Duggana blado wypada.
Trochę przypomnienia wątków. Trochę wprowadzenia w żałosny żywot Starka i… No i jest akcja, oraz dobijanie bohatera i tyle. Bo nie idzie z tym w parze to, co iść powinno – skupienie się na postaci, na jej psychologii, na pogłębieniu rysu charakterologicznego. Jest rozrywka i to łopatologiczna. Ładna wizualnie, stricte nowoczesna choć bez tej futurystycznej przesady, jak za Slotta. Ale pusta. Wydmuszka. Lepiej, żeby Duggan zajął się jakimiś komediami, to przynajmniej wychodzi mu dobrze.
Autor: WKP
