„X-Manhunt Omega” #1 (2025) – Recenzja
X-Manhunt Omega #1 (2025)
X-Monotonia
X-Manhunt Omega to one-shot zamykający kolejny etap historii o mutantach. Zaczęte wątki, pewne wydarzenia itp. w końcu mają osiągnąć tu swój finał. I osiągają, ale w sposób, który najczęściej trudno jest uznać za satysfakcjonujący. Ale po kolei.
X-MANHUNT FINALE!
– The X-MANHUNT concludes as Professor X reaches his destination, and his assorted pursuers, friend and foe alike, catch up with him!
– Alliances will be battle-tested, the blades of betrayals will cut deep with poisoned tips and, when the dust finally settles, Charles Xavier will have to make a tectonic-shifting choice with the fate of all mutantkind in the balance.
– The world is about to change. This time around, everyone is wide awake.
X-Manhunt to najnowszy mutanci event, na który składa się siedem zeszytów (plus jeden dodatkowy). Od początku nie robił co prawda wielkiego wrażenia, ale ten finał jakoś jeszcze je psuje. Ogólnie poza dwoma rzeczami, czyli tym, że jest tu momentami naprawdę widowiskowo i dzieje się konkretnie, a wątek z Cyclopsem i Magik wypada przyjemnie. Niestety na tym koniec.
Co zgrzyta? Mam wrażenie, że to, iż dano tę historię współtworzyć Murewi Ayodele. Gail Simone już nie raz nawet w ostatnim czasie pokazała nam, że umie, że potrafi i że robi konkretne rzeczy, a Ayadole w zasadzie rozczarowywał mnie każdym swoim komiksem: że nie wyważone, że sztampowe, że bardzo powierzchowne itp. I podobnie jest tutaj. Najciekawsze wątki, czyli chociażby ten z Charlesem, są poprowadzone słabo i za szybko. A mogłoby coś z nich być. Poza tym graficznie nic tu niczego nie rwie, bo mamy mieszankę różnych styli, które ze sobą zwyczajnie nie współgrają i to, co wygląda fajnie, za chwilę zostaje zepsute.
Przeczytać, oczywiście, można, nawet trzeba, jeśli czytacie komiksy o mutantach i chcecie domknąć wątki. Ale brakuje tu bardzo wiele, by czytelnik bawił się tak, jak powinien.
Autor: WKP
