„Mystique” #1 (2024) – Recenzja
Mystique #1 (2024)
Mistake?
Declan Shalvey – i wszystko jasne. Solówkę Mystique w ramach nowego mutanckiego otwarcia dostał gość, który dał nam album Deadpool kontra Staruszek Logan, a on fajnie robił, kiedy serwował nam humor, lekkość i akcję, z których nie wynikało w zasadzie nic konkretnego. Tu też nic konkretnego nie wynika, z tym, że on robi to tym razem na poważnie. I przez to nie da się przymknąć oka na fakt, że jednak jest to strasznie nijakie.
Reminding the world to hate and fear her! How do you track a subject with a history that contradicts itself? How do you stop a force whose motives change like quicksilver? How do you stop a target that can be anyone? That’s the question that confronts Nick Fury as he stumbles upon a web of lies and espionage leading back to Mystique. From the ashes of Krakoa, the shape-shifting mutant terrorist returns to remind the world exactly why it hates and fears her. From award-winning creator Declan Shalvey (MOON KNIGHT), MYSTIQUE sifts through the dark underbelly of the Marvel Universe to tell a tale of action and espionage targeting Marvel’s most mysterious mutant.
Jak pisałem na wstępie – w albumie, w którym po mordach okładali się Deadpool i Staruszek Logan fakt, że to było o niczym, o nic nie chodziło i nic nie wynikało, nie miał znaczenia, bo komediowa bijatyka miała być tylko komediową bijatyką. Tu wkraczamy na poważną ścieżkę, z sensacyjną fabuła, która ma być konkretem, a nie jest. Choć dzieje się tu sporo, w zasadzie nie dzieje się nic. Akcja jest, ale akcja to letnia – nic nas nie grzeje, nic nas nie ziębi, obojętne jest to wszystko. Bohaterka? Jest niezła, ale ciężko było spartolić tak dobry punkt wyjścia, jaki ona stanowi. Reszta jednak nie daje rady.
Zagadka, która nie ciekawi, akcja, która nie angażuje i rysunki, które są całkiem nienajgorsze, nie to co okładka, ale jednak pozostają dalekie od doskonałości. Nie czuć tu stawki, nie czuć znaczenia. Ot jeszcze jednak historia do przeczytania i zapomnienia.
Autor: WKP
