„Amazing Spider-Man: Going Big #1” (2019) – Recenzja

Amazing Spider-Man: Going Big #1 (2019)
Going… back.

One shot Amazing Spider-Man: Going Big #1 to nie lada gratka dla miłośników Spider-Mana. Fabularnie to rzecz zrobiona bez większych zaskoczeń i dopasowana do schematów serii, graficznie bardzo przyjemna, ale też nie wybitna. Co zatem decyduje o jej wyjątkowości? Sentymentalny klimat, granie na naszych emocjach i ekipa twórców, która miłośników Pajęczaka, których dzieciństwo przypadało na lata 90. XX wieku przyprawi o szybsze bicie serca. Gotowi na całkiem udany powrót do przeszłości?

MJ spotyka się z Peterem, żeby prosić go o pomoc. Kristy zawsze była z nią blisko, nigdy nie przegapiała wspólnych spotkań, a teraz nie dość, że nie zjawiła się na lunchu, to jeszcze nie można się z nią w żaden sposób skontaktować. Dziewczyna nie raz już miała kłopoty w swoim życiu, ale tym razem wydaje się, że spotkać mogło ją coś innego, niż dotychczas. Dlatego Mary Jane chce by Peter ją odnalazł i dowiedział się o co chodzi.

I tak oto nasz Spider-Man rusza na akcję, która zaprowadzi go do magazynów w Jersey. To tu, stawiając czoła przestępcom, nieświadomy obecności snajpera, który ma go na muszce, przekona się, że kula z karabiny to jego najmniejszy problem tego dnia. Jak sobie z nimi poradzi?

Jak zawsze – odpowiedź jest bardziej, niż oczywista. I oczywista jest fabuła tego komiksu, ale jednocześnie w jakiś dziwny sposób udana i bardzo przyjemna w odbiorze. Wszystko dzięki pewnej oldschoolowej nucie, która ratuje scenariusz. A czego można się było spodziewać, po fabule stworzonej przez Conwaya. Człowiek ten to już legenda, to on przecież wymyślił Punishera, a także – oczywiście między innymi – napisał opowieść o śmierci Gwen Stacy, łamiąc niepisaną zasadę, że ukochanym supebohaterów nie dzieje się żadna wielka krzywda, czym na zawsze zmienił fabuły komiksów (to bowiem doprowadziło kilkanaście lat później do stworzenia komiksu o śmierci Supermana, a pomysł z zabijaniem głównych bohaterów podchwycił Marvel i uczynił swoją cechą rozpoznawczą). Nic więc dziwnego, że dał radę nawet sztampę zaserwować w sympatyczny i przyjemnie staromodny sposób.

Ale nie zawodzą też ilustracje. Świetna okładka Erika Larsena od razu budzi sentyment – gorzej, że to jedyna dobra rzecz w jego wykonaniu w tym zeszycie. W środku jego ilustracje są już toporne, ale na szczęście całość ratuje Mark Bagley, który porzucił kreskówkowo-mangową stylistykę, przybraną na potrzeby Ultimate Spider-Mana i nie tylko wrócił do stylu, jakim operował w latach 90., ale i dodał do niego większą dawkę realizmu i dopracowania. Dzięki temu całość ogląda się dobrze i chyba nikt nie będzie narzekał na ilustracje.

Autor: WKP