„Spine-Tingling Spider-Man” #1 (2023) – Recenzja
Spine-Tingling Spider-Man #1 (2023)
Nie taki Pająk straszny, jak chcieli go malować
Saladin Ahmed wziął się do roboty i popsuł kolejnego Spider-Mana. Tak w skrócie można podsumować ten zeszyt. Ahmed, jak tylko zdołał, psuł przygody Milesa Moralesa na każdym kroku. To, co robił było wtórne, ciężką ręką pisane, toporne i po prostu słabe. Więc zabrał się za głównego Pajęczaka i jego też psuje. Oto Spine Tingling Spider-Man.
Terror continues for the Web-Slinger! After a fight with SPIDER-CIDE, Spider-Man gets taken on the most terrifying ride of his life. If you think you’ve already read the scariest Spider-Man story ever, you may stand corrected after this one!
Spine-Tingling Spider-Man miał być horrorem. Miał zagrać – po raz kolejny – na sentymentach tych, którzy Clone Sagę wciąż wspominają. I nic z tego nie zrealizował. Fabuła i grafika są zawsze gdzieś obok tego, czym być powinny. Grozy nie ma tu za grosz, klimat rozmywa się w zbyt jaskrawych, zbyt infantylnych (znowu!, co Marvel ma z tym w ostatnim czasie, litości) grafikach, których nadmierna kolorystyka razi i drażni zamiast wpadać w oko. A jeszcze sentyment też został pogrzebany tym wszystkim.
No i fabuła, ta miała być straszna, miała być… no jakaś, a jest nijaka. Nie oczekiwałem, że komiks może straszyć, bo nigdy tego nie robi, nie ma elementu zaskoczenia, jak film, nie działa też tak na wyobraźnię, jak książki – nie żeby książki i filmy były w stanie mnie wystraszyć – ale to nawet nie stało obok horroru. Niby w drugiej połowie trochę się to rozkręca, niby przybywa scen takich z założenia upiornych, ale nadal nie trafiają we właściwie nuty. Powiem, że już Scooby Doo lepszy był pod tym względem i to o niebo, choć dla dzieci przecież.
A przecież zeszyty tej serii sprzed dwóch bodajże lat tak fajnie wyglądały, miały w sobie coś. Te nie mają nic, niby czasem jakiś kadr, jakaś scena, ale za mało tego, za słabe to i nie z takim scenarzystą, by zadziałało. W skrócie: nie taki ten Pająk straszny, jak chcieli go malować. A szkoda.
Autor: WKP
