„A-Force #1-8” (2016) – Recenzja

A-Force #1

Osoby śledzące komiksy Marvela z pewnością kojarzą wydarzenie Secret Wars. Dla niewtajemniczonych: był to ogromny event, który w zeszłym roku zatrząsł uniwersum w posadach. W skrócie – Doctor Doom ogłosił się bogiem i z pomocą Doctora Strange’a stworzył tzw. Battleworld – kontrolowaną przez siebie planetę podzieloną na przeróżne sektory. Jednym z nich była Arcadia, czyli śliczna, spokojna wyspa, której mieszkańcy wiodą swoje powolne, codzienne życia, chronieni przez A-Force – grupę superbohaterek pilnujących ładu i porządku, a także broniących tego miejsca przed zagrożeniami z zewnątrz.

Drużynie przewodziła She-Hulk, a wśród członków samej ekipy znalazła się większość heroin Marvela, jak choćby Storm, Medusa czy Miss America. Na początku krótkiej serii (o tytule A-Force właśnie) z 2015, która przedstawiła team i jego przygody w świecie Arcadii, szeregi zasiliła całkiem nowa postać. Singularity, bo tak się ona nazwała, spadła bohaterkom z nieba – dosłownie. Jej pochodzenie było owiane tajemnicą, a wiadomo było jedynie, że jest wymiarem rzeczywistości, który z jakiegoś powodu zyskał samoświadomość i przyjął formę ludzkiej dziewczyny. Brzmi jak rzecz, która zdarza się od czasu do czasu w superbohaterskich światach, prawda?

Czas mijał, a z nim Secret Wars dobiegało końca. Po zakończeniu eventu rozpoczęła się linia All-New, All-Different Marvel. Planeta Dooma poszła w niepamięć, a bohaterowie, w większości, wrócili do porządku dziennego. Tak się jednak z Singularity nie stało. Dziewczynka pojawiła się nagle w przestrzeni kosmicznej, nie wiedząc, skąd się tu wzięła, i postanowiła odnaleźć swoje przyjaciółki z A-Force. Pierwszy numer nowej serii skupia się właśnie na tym, jak mała anomalia odwiedza różne miejsca, wołając „przyjaciółka!” i wpadając w objęcia zdezorientowanych postaci.

Niestety, okazuje się, że nikt jej nie pamięta – co gorsza, nie wiedzą nawet o istnieniu Battleworldu czy A-Force (po zakończeniu Secret Wars większość postaci Marvela nic z tego okresu nie pamięta i nie wie, że coś takiego w ogóle miało miejsce). Grupę ściągniętych w jedno miejsce superbohaterek szybko łączy jednak wspólny wróg i potrzeba ocalenia świata przed zagrożeniem. Captain Marvel, She-Hulk, Medusa, Dazzler oraz Nico Minoru łączą siły z Singularity i zawiązują drużynę. Po jakimś czasie dołączyła do nich jeszcze jedna postać, zgrabnie nawiązująca do świata poprzedniej wersji A-Force… ale nie będę spoilerować, kto to taki.

Pierwsze parę zeszytów przedstawia znane z wielu innych tytułów wiązanie się członków grupy, zmuszonych stawić czoła większemu przeciwnikowi, chociaż część nie ma ochoty pracować z pozostałymi. Nie przedstawiono tu tego w szczególnie oryginalny czy ciekawy sposób, chociaż za duży plus uważam fakt, że bohaterki w większości się znają, więc ich interakcje są bardziej interesujące i mają jakieś podłoże. Ale o tym więcej za moment. Po standardowym originie zespołu dostajemy drugi wątek fabularny, tym razem powiązany z wprowadzeniem nowej postaci oraz ogromnego, nieco bardziej osobistego, wroga. Jest to, niestety, historia równie typowa, a nawet wyświechtana. Zagrożenie, na początku przedstawione jako całkiem masywne, szybko staje się tylko niewielką przeszkodą, a walka z nim jest nieco nużąca.

Nie są to jednak znaczące wady, bo w żaden sposób nie umniejszają one przyjemności płynącej z lektury. Istnieje jednak jeden problem, który już nieco w niej przeszkadza: oba wątki są… urwane. Pierwszy arc kończy się, dostajemy miłe zakończenie, po czym pojawia się cliff-hanger informujący, że to nie koniec, gdyż czeka nas coś jeszcze! I co? I nic. Przechodzimy do nowej historii. Ta kończy się właściwie tak samo. Nie wiem, czy scenarzystka – G. Willow Wilson – po prostu bardzo spieszyła się do opowiedzenia kolejnego rozdziału komiksu, czy może planuje ona powrócić do obu tematów w przyszłości – grunt, że na razie robi to nie najlepsze wrażenie.

Ostatni z omawianych przeze mnie zeszytów, ósmy (chociaż obecnie na rynku jest już dziewięć numerów, a dziesiąty pojawi się w niebawem), jest już częścią nowego marvelowskiego crossoveru, czyli Civil War II. Captain Marvel, jedna z członkiń A-Force, jest głównodowodzącą jednej ze stron konfliktu, całe wydarzenie musiało więc wpłynąć na jej drużynę. Wpłynęło – jedna z jej przyjaciółek została ciężko ranna, a cała sytuacja doprowadziła do starcia i rozłamu w grupie. W kolejnych numerach przekonamy się, jak bohaterki sobie z tym poradzą.

Coś więcej o samych postaciach, bo w końcu to na nich opiera się cały komiks. Obecny skład A-Force jest wspaniale dobrany, absolutnie urzekający, pełen dobrze znanych i dających się łatwo polubić heroin. Drużyną znowu – jak w oryginalnej serii – dowodzi She-Hulk. Opisana w komiksie jako osoba uwielbiająca bić się, żartować i bić się (znowu), chociaż komiks pokazuje, że lubi też troszczyć się o resztę drużyny. Captain Marvel dobrze sprawdza się jako przeciwwaga dla nieco wybuchowej liderki, chociaż nie ma okazji wykazać się aż tak często.

Dazzler występuje tu w gorzkiej, punkowej, nie tak radośnie kolorowej, jak zazwyczaj, wersji – bardzo mi to odpowiada, chociaż wcześniejsza odsłona również mi pasowała. Medusa jest niestety nieco zaniedbana, najczęściej robi po prostu za tę arogancką, kwestionującą pomysły innych członkinię, która jeszcze nie miała swojego momentu, by zabłysnąć. Nico Minoru dostaje za to naprawdę sporo czasu dla siebie, może się wykazać – nie tylko jako potężna wiedźma, ale i interesująca, wciąż dorastają postać. Singularity jest słodka i pełna dobrych intencji, chociaż nie do końca jeszcze rozumie świat i interakcje międzyludzkie. Postać, która dołącza do teamu na kilka numerów, a której tożsamości nie chcę zdradzać, ma genialną dynamikę i cudownie wpasowuje się w serię – chciałabym, żeby jeszcze kiedyś się pojawiła.

Same relacje między członkiniami są naprawdę ładnie przedstawione, realistyczne i ujmujące. Szczególnie urocze jest to, jak traktują małą Singularity. Grupa herosów, która walczy ramię w ramię, przerzuca się zabawnymi one-linerami. Znajdują też czas na rozmowę na nieco bardziej osobiste tematy, a po bitwie idzie wspólnie na piwo i ciasto. Przecież to brzmi świetnie. Sprawdza się równie dobrze. Nawet w zeszycie powiązanym z Civil War II, w którym przyjaźnie się sypią. Tam z kolei umiejętnie ukazano konflikty i fakt, że postacie mają własne zdania oraz charaktery.

Komiks rysowany jest przez dwie osoby. Pierwsze cztery numery są autorstwa Jorge’a Moliny z kolorowaniem Laury Martin. Kolejne zaś rysuje Ben Caldwell z kolorem Iana Herringa. Różnica w kreskach jest znacząca: styl tego pierwszego jest znacznie dokładniejszy, odrobinę bardziej realistyczny, z głębokimi kolorami i fantastycznym cieniowaniem, przez które postaci nabierają trójwymiarowości. Caldwell tworzy bardziej komiksowo, z uproszczoną, ekspresyjną kreską, przy tym ze zacznie żywszymi, jasnymi barwami. Obie wersje są dynamiczne i robią wrażenie, zwłaszcza w scenach walki, ale to, która bardziej spodoba się czytelnikowi, zależy wyłącznie od jego preferencji. Mnie urzekł zwłaszcza beztroski styl najnowszych zeszytów, chociaż pierwsze to też kawał dobrej roboty.

Podsumowując, pierwsze osiem numerów drugiej serii A-Force (A-Force Vol. 2 #1-8) to niezwykle przyjemna lektura. Fabuła raczej nie powala, ale jest szybka i zajmująca, a w dodatku pozwala wykazać się bohaterkom. Te natomiast są fantastyczne, mają mnóstwo charakteru, świetne relacje, sporo czasu poświęca się im samym i bardzo łatwo je polubić. Dialogi są zabawne, a kreska – w obu wydaniach – miła dla oka i pasująca do klimatu. Mimo pewnych scenariuszowych mankamentów historia wciąga i sprawia, że czeka się na więcej. Ja na pewno sięgnę po kolejne zeszyty. Szczególnie te, które nastąpią po zakończeniu Civil War II. Stawiam na to, że namiesza to w teamie.

Zdecydowanie polecam zapoznanie się z serią A-Force.

---

Autorka: Sida