„Midnight Suns #1” (2022) – Recenzja

Midnight Sun #1 (2022)
Midnight Sons (and Daughters)

Był Świt synów nocy teraz przyszła pora na Świt słoneczek nocy, czyli Midnight Suns. Brzmi kiczowato? Po polsku tej gry słów się nie odda, ale nieważne, bo komiks jest całkiem do rzeczy. Może zadziałał tu sentyment, bo jednak lubię Mega Marvela o Synach Nocy, hociaż TM-Semic pocięło go niemiłosiernie. Lecz i w oderwaniu od tego to kawał sympatycznej rozrywki dla fanów tej nieco mroczniejszej strony Marvela.

Rise of the Midnight Suns! A dark prophesy and apocalyptic new villains with horrifying powers the likes of which Earth has never faced before ordains a team of MIDNIGHT SUNS to rise and tear @#$% up: Magik, Wolverine, Blade, Spirit Rider & Nico Minoru. But what does this new threat have to do with the Sorcerer Supreme’s past? And why is Strange Academy student Zoe Laveau number one on the Suns’ list?

Synowie Nocy (Midnight Suns/Sons) to ekipa, niemal równie płynna pod względem składu, co Avengers. Tworzą ją ci mroczniejsi herosi – a może raczej antyherosi – Marvela. Blade, Morbius, Ghost Rider. I oni mierzą się z zagrożeniami równie mrocznymi, jak oni sami. Także takimi metodami. Wiecie sami. Rise of the Midnight Sons, który kiedyś ukazał się po polsku, był przyjemnie mrocznym komiksem. Ten także jest mroczny, ale dużo mniej, a także dużo lżej to wszystko jest prowadzone. Na szczęście nadal ma swój urok.

Jest tu jakaś zagadka, przede wszystkim jednak jest akcja i przyjemnie sklejona drużyna pełna indywiduów, które tak do siebie nie pasują, jak i się wzajemnie uzupełniają. Mało? Na razie musi nam wystarczyć, ale to dopiero pierwszy zeszyt, więc liczę, że rzecz się rozkręci. A nawet jeśli nie, to i tak przyjemnie będzie się to czytać.

Szkoda tylko, ze szata graficzna nie jest bardziej mroczna. Gdyby zaatakować czytelnika przytłumionymi barwami i większą ilością czerni, dorzucić więcej brudu i realizmu, byłoby lepiej. Nie mniej, nie jest źle. I tego się trzymajmy.

Autor: WKP