„X-Statix: Żyć, nie umierać” (Tom 3) – Recenzja
X-Statix: Żyć, nie umierać (Tom 3)
Milligan. No uwielbiam faceta, bo za co się nie weźmie, czy robi dla Marvela (Venom vs. Carnage, Punisher MAX), DC (Batman: Mroczny Rycerz Mrocznego Miasta, Hellblazer) czy wszelkie inne projekty (od Hit Girl: India, po Obcy: Poświęcenie) to czyste komiksowe złoto. A X-Statix jest najlepszym, co ten brytyjski twórca zrobił. I teraz ta seria na polskim rynku dobiega końca wraz z trzecim zbiorczym tomem (choć nie przeczę, mam nadzieję, że kiedyś dostaniemy All-New Doop i oba runy X-Cellent, bo idealnie by dopełniły wszystkiego) i… No i super jest. Meta-satyryczne superhero dla dojrzałych czytelników, dla których trykociarskie mordobicia w imieniu dobra to zdecydowanie za mało, by dobrze się bawić. Tu mają walenie się po gębach, mają trykoty, mają herosów, ale to tylko pozór, warstwa wierzchnia, która skrywa całe mnóstwo wciąż aktualnego komentarza, dekonstrukcję schematów superbohaterszczyzny i wiele przerażających prawd o herosach… i nas samych.
Sława! Pieniądze! Walka na śmierć i życie! Kto jest potężniejszy – ulubiona drużyna mutantów Ameryki, X-Statix, czy najwięksi bohaterowie Ziemi, Avengers? Kiedy mózg Doopa rozpada się na kilka kawałków, powodując chaos na świecie, oba zespoły walczą z czasem i oczywiście ze sobą, żeby dać nam odpowiedź na to pytanie! Gdy opada kurz na polu bitwy, zwycięzca musi zmierzyć się z Żałośnikiem, trzecioligowym superłotrem, który, utknąwszy w piekle, gromadzi grupę najbardziej martwych złoczyńców Marvela i postanawia wrócić z nimi do świata żywych. Pomagają mu w tym Kraven i Mysterio, a po stronie naszych herosów stają Doktor Strange, Ant-Man, klub książki martwych sióstr i inni przyjaciele do grobowej deski! A żeby tego było mało, drużyna X-Statix poznaje wyniki badań marketingowych i ulega kolejnemu przeobrażeniu, zmierzając do nieuniknionego słodko-gorzkiego zakończenia.
W trzecim i ostatnim już tomie X-STATIX, zatytułowanym ŻYĆ, NIE UMIERAĆ, nagradzany scenarzysta Peter Milligan (Hellblazer, X-Men, Shade – Człowiek przemiany) kontynuuje satyryczną metapodróż po absurdalnym świecie niedoskonałych, lecz wciąż bardzo ludzkich mutantów Marvela. Jego starania jak zawsze wspierają mistrz barwnego pop-artu, Michael Allred (Madman, Silver Surfer), a także gościnny rysownik – Nick Dragotta (Na wschód od zachodu).
Album zawiera materiały opublikowane pierwotnie w zeszytach serii X-Statix #19–26, X-Statix Presents: Dead Girl #1–5 oraz Giant-Size X-Statix #1.
Pamiętacie Miraclemana Alana Moore’a? Jest tam na początku taka scena, w której mamy prezentację bohatera, kolorową, rysunkową, uśmiechniętą. Niby standard, ale każdy kolejny kadr robi coraz mocniejsze zbliżenie na oko postaci, a jednocześnie w tle dostajemy cytat z Nietzschego – Ja was uczę nadczłowieka, on jest tym piorunem, on jest tym obłędem. A wraz z kolejnymi słowami obraz herosa blaknie coraz bardziej, a my coraz wyraźniej widzimy, że to oko, w odróżnieniu od ust, wcale się nie uśmiecha. Niby prosta zagrywka, a ciary, pokazujące geniusz Moore’a. A wspominam o tym, bo wiadomo, czytanie X-Statix jest jak lektura tej jednej strony Miraclemana, ale rozciągnięta na dziesiątki zeszytów – mamy kolorową, wręcz wesołą do granic przerysowania szatę graficzną i nagle dostajemy seks, przemoc, mordowanie przeciwników / sojuszników, nerwice, problemy psychiczne i emocjonalne, kłótnie, popaprane relacje i pokręcone problemy ze sobą, ale i światem, mediami, przed którymi bohaterowie chcą zabłysnąć niezależnie od ceny (jak i niezależnie od ceny chcą mieć solidny zastrzyk gotówki), wielką polityką i ludźmi. To celebryci, którym zależy właściwie tylko na nich samych. Ale to też ludzie, jak my, pełni słabości, ale i pewnych pozytywów, których za wiele nie ma, ale jednak dzięki temu nie da się ich nie lubić.
Proste? Tak. Było? A no było, bo czynienie z mutantów medialnie popularnych i występujących przed kamerami mieliśmy już chociażby w Ultimate X-Men za czasów Marka Millara w jednej z najlepszych fabuł, jakie dla serii napisał zresztą. Ale Milligan zrobił to po swojemu i zrobił rewelacyjnie, lepiej nawet niż Millar. Miewa słabsze momenty, nie da się zaprzeczyć, czasem powiela pewien schemat, ale robi to genialnie, bawiąc się postaciami, satyrą, smaczkami, puszczaniem oka do czytelnika i tym podobnymi rzeczami. Bohaterów i nie da się nie lubić, i nie da polubić. Świata, w którym żyją, tego naszego świata w zasadzie, tak samo. Ale wciąga nas to wszystko, porywa, zachwyca, czasem zniesmacza, czasem wkurza, ale też i zawsze urzeka prawdą. To, co mamy w tym tomie, to mocniejsze wejście w uniwersum Marvela, którego Milligan dotąd unikał w zasadzie, z jednoczesnym zachowaniem wszystkiego, co uwielbialiśmy dotąd. Poza tym ten tom zbiera do końca główną serię, dorzuca nam poboczną rzecz o Dead Girl i jeszcze ten Giant-Size, który w albumowych wydaniach w USA zbierany jest razem ze wspomnianym przeze mnie X-Cellent. Więc mamy i swoisty finał, i mamy też otwartą furtkę na więcej.
No i mamy też świetną oprawę graficzną. Może to wszystko i przestylizowane, może kolorowe, barwne i mocno kreskówkowe, ale z jakimiś takimi naleciałościami komiksu niszowego (bo nie powiecie mi, że Allred nie rysuje, jakby na stylu animacji Hannah-Barbera i powieści graficznych takich twórców, jak choćby Daniel Clowes). A efekt połączenie tego wszystkiego mnie po prostu urzeka za każdym razem. Dodajcie kropkę nad „i” w postaci świetnego wydania i… No i macie komiks, który mieć warto, wypada, a nawet trzeba. Mimo całego mojego szacunku do takich twórców, jak Claremont, Lee czy Hickman, to najlepsza mutancka seria na polskim rynku od bardzo długich lat i dowód, że nawet z ogranych x-schematów można zrobić coś wielkiego.
Autor: WKP
Egzemplarz recenzencki otrzymaliśmy dzięki uprzejmości wydawnictwa Mucha Comics. Jeśli recenzja przekonała Was do zakupu – serię/tom możecie nabyć tutaj.
